De risicoanalyse. Die maakte ik altijd zelf. Het is onderdeel van het Plan van Aanpak. En ik schrijf dat Plan van Aanpak, want ik ben de projectleider. Dus deed ik ook de risicoanalyse zelf.

Een crime vond ik dat. Ik brak er steeds weer mijn hoofd over.

Dat doe ik niet meer.

Als ik nu aan een project begin, is de risicoanalyse nog steeds een belangrijk onderdeel van mijn Plan van Aanpak. Maar het bepalen van de risico’s doe ik niet meer alleen. Hier betrek ik nu alle project leden bij, en indien mogelijk ook andere relevante stakeholders van het project. Met hen organiseer ik een brainstormsessie om de risico’s in kaart te brengen.

We bedenken alle mogelijke risico’s. Niets is te gek. Schrappen kan altijd nog. We bepalen ook wat de kans is dat het risico optreedt en wat dan zijn impact zal zijn. Ook kijken we hoe we kunnen voorkomen dat de risico’s ontstaan of wat we moeten doen als ze optreden. Als laatste bepalen we wie verantwoordelijk is voor de te nemen maatregelen.

Dit levert een zo compleet mogelijk beeld op van de risico’s. Soms zijn dat er best veel. Dat is dan een reality check. Hoe risicovol is het project eigenlijk? Hoe goed kunnen we de risico’s voorkomen? Is het wel verstandig het project, op deze manier, op te pakken?

Door het uitvoeren van de risicoanalyse wordt mede bepaald wat de haalbaarheid van het project is. En welke maatregelen je nog moet treffen om verstoring door risico’s zo laag mogelijk te houden. Door dit samen te doen, is de kans het grootst dat je alle mogelijke risico’s in beeld hebt.

Mooie bijvangst is dat de betrokkenheid onder projectleden en stakeholders groeit. Ze leveren namelijk zelf een actieve input aan het project, waardoor ze zich meer betrokken en verantwoordelijk zullen voelen. Dit komt het project en de samenwerking ten goede.